اشعار

شب بود و شور بود و سلام فـرشته ها            از عـرش تا به فـرش، قـیـام فرشته ها

بــاران شــور بـود و بـام فــرشـتـه هـا            شب بود و گرم سجـده تـمام فـرشته ها

مـثـل کـبـوتـری شـده‌ام جَـلـدِ خـانـه‌ات           خـو کـرده‌ام به خــاطـره آب و دانـه‌ات

هی می‌خورد هـوای عجیبی به گونه‌ام          هی می‌کـنـم دوبـاره سـحـرها بـهـانه‌ات

گلدسته های مرقدتان پایه های عرش            فانوس های سـاحل بی انتهای عـرش

زوار خــاکــی حـرمت کبـریایــی اند            سـرگرم کار و کسب شریف گدایی اند

این چه حسی است که امشب به دلم پاداده            به من کــور چـنـیـن میـل تماشا داده

خانه حضرت مـوسی شده وادی بهشت            گـوئـیـا باز خـدا حضرت عیسی داده

آنـانـکـه عـاشـقـنـد بـه دنـبـال دلــبـرنـد           هر جا که می رونـد تعـلق نـمـی بـرنـد

از آنـچـه کـه وبـال بـبـیـنـنـد خـالـی انـد           عـشـاق روزگار، سبـکـبـال می پـرنـد

بـايـد به قـد عـرش خــدا قــابـلـم کـنـنـد            شـايـد به خـاک پــای شـما نـازلـم کنـند

دل می کنم از آنکه دل ازتو بريده است            دل می دهـم به دست تو تا بی دلـم کـنـند

دل سـودا زده سـامان نـپـذیرد هـرگز            کافر چـشـم تو برهـان نپـذیـرد هرگز

آنکه بیمار نگاهی شده هنگـام سـحـر            مـنـت مرهم و درمان نپـذیرد هـرگـز

دل اگر دیـده به دلـدار نـبـنـدد چه کند            دیده گر از کــرمت بار نبـندد چه کند

تا دل سوخته را مثل تو دلداری هست            دل اگـر دیـده ز اغـیار نـبـندد چه کند

خدا نه این که مرا از گِـل زیادۀ تان            کـه آفـریـد مـرا از غـبار جـادۀ تـان

وبال گـردن تان بودم از همان آغاز            بـعـیـد هـست بـیـایم به استـفـادۀ تـان

ما شیعه ایم و مهر علی آبـروی ماست            آئیـنه ایم و جلـوۀ او نقـش روی ماست

شکر خـدا که گـرم هیاهـوی حـیـدریـم            شکر خدا که ذکر علی گفتگوی ماست

مسافرم كه به دل شوق يك حرم دارم            هـوائـيـم كه هــوای تو در سـرم دارم

هميشه عكس تو را از زمان كـودكـيم            ضـريـح ديـده و در قـاب بـاورم دارم

با دلی محـرم طـواف حـج سلطان آمدم            حاجی ام از آن زمانی که خراسان آمدم

در کـنـار تو به حس بی نیـازی می رسم            درد دارم بی تو که دنـبـال درمـان آمدم

گـل می کند بهار تو در بـاغ سیـنـه ها            پُـر مـی شـود ز بـادۀ تـو آبـگــیـنـه هـا

نـقـاره می زنـند به بـامـت فـرشتـگـان            حـتـما شـفا گرفـته ز دست تو سینه ها

امـشب دوبـاره بـنـدۀ خـوب خـدا شدم            چونکه دخیل حضرت موسی الرضا شدم

شیطان مرا به وادی غفلت کشانده بود            نام تو را که بردم از این خواب پا شدم

از عـالـمی بُـريـدم و اينجا رسـيده ام            يک عـمر بال و پر زدم اما رسيده ام

اين قطعه با تمام زمين فـرق می کند            انگـار من به عـرش معلّـي رسيده ام

باز در عرش خدا ولوله برپا شده است            دری از عرش به سمت دل ما واشده است

ازدحـام اسـت درِ بـيـت امــام هــفــتـم            جن و انس و ملك آنجاست چه غوغا شده است